شخصیت های حاضر در نقاشی ها ، نوعی درون گرایی عمیق را نمایندگی می کنند . آن ها به جای اینکه با دنیای بیرون درگیر باشند ، در حال گفت و گویی خاموش با درون خویش هستند . برای من نگاه مستقیم و بدون لبخند نشان دهنده ی نوعی مراقبه ی درونی و بی اعتمادی به دنیای بیرون است . چهره ها آیینه هایی هستند که چیزی را نمایش نمی دهند بلکه چیزی را بازتاب می دهند و این زنان ، حاضر به نظر می آیند ولی ذهنشان در دنیای دیگری پرسه می زند ، بین رویا ، خاطره و سکوت شخصی و با لباسهای سیاه در فروتنی کامل هستند . شاید علاقه ی من به روانشناسی یونگ اینگونه در کارم بازتاب یافته است .
